Op mijn 65e heb ik – na vele jaren – het schilderen terug omarmd en ik laat het nooit meer los.
Het spectrum van gevoelens waarmee we moeten omgaan in onze samenleving is vrijwel oneindig. En dat blijft mij tot nu toe voortdurend inspireren. Daarom schilder ik hoofden, waarin aan de binnenkant misschien de ratio heerst, maar die aan de buitenkant duidelijk sporen tonen van wat hen bezighoudt of getekend heeft. Het gaat om kijken en ook wel bekeken worden. Eenvoudig maar niet eenduidig. Het geheim zit in de ogen van de kijker.

